‘Wen, je schrijft niet meer!’ Mijn allereerste appje van de dag bevatte deze angstige constatering. Het bloed op mijn toetsenbord en de eeltlaag op mijn vingertoppen bewees echter het tegendeel. Ik schrijf me de builenpomperompompom, ik tik me de vinkentralalalalaa, hoezo schrijf ik niet meer?

Maar hij bedoelde hier. Op Wendy’s Wereld is het akelig stil de laatste tijd. ‘Gewoon die leuke columns over de dagelijkse dingen. Ik mis ze’, verklaarde hij zich nader. ‘Heb je soms geen leven meer?’ Auch, die kwam aan. Heb ik geen leven meer? Of heb ik juist teveel leven? Heb ik zoveel leven dat ik vergeet te leven?

Het doet me altijd ontzettend ontspannen, schrijven. Zodra het buiten donker wordt en de wereld in slaap valt, kruip ik achter mijn laptop. De een heeft baat bij een avondje Netflixen, de ander ontspant door een goed robbertje seksen en ik vind rust in schrijven. Ontspannen schrijven dan, zoals ik nu doe. Jullie vertellen wat er speelt in mijn leven. Maar dat doe ik dus al een tijd niet meer. De apper heeft gelijk!

Naast mijn werk voor Schreifkunst en het knokken om de droom die ik samen met Kim koester waar te maken, heb ik gewoon geen leven meer. En dan worden binnenkort ook nog eens alle drie mijn romans uitgegeven. Ik redigeer, schrap en herschrijf me suf. I know, giga luxe probleem en zó geen reden om te klagen, maar toch …
Ontspannen dus.
Tv aan.
Ik val middenin een programma over gerecyclede inlegkruisjes. Nou vind ik inlegkruisjes sowieso ranzige dingen, maar dit uitwasbare exemplaar sloeg werkelijk alles. ‘Hij kan nog járen mee hoor’, lalde mevrouw kleefkut terwijl een close-up van het bordeauxrode doekje overduidelijk een door geslachtsorgaansappen uitgebleekte (af)scheidingslijn vertoonde.
Tv uit.
Seksen dan? Moet ik weer douchen, benen scheren, als een broedse baviaan achter kerels aanrennen.
Dus begon ik te schrijven. Ik schreef en schreef, tikte de nacht weg. Ik voelde mijn longinhoud groeien, mijn hart sneller kloppen maar mijn bloeddruk dalen. Het was op dat moment dat ik mij realiseerde dat ik al die tijd op halve kracht had geleefd. Ondanks dat ik waarschijnlijk meer werk verrichtte dan ooit.

Ik beloof beterschap! Wendy’s Wereld ondergaat binnenkort een kleine metamorfose, waarna de columns weer zullen stromen. Tot snel, tot schrijfs.