Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik heb geen relatie. En al helemaal niet met Pepijn.
I wish! Of eigenlijk wens ik dat helemaal niet. 

Tijdens een avondje stappen eindig ik steevast in de leukste kroeg van Amsterdam, Casablanca op de Zeedijk. Zo ook afgelopen vrijdag. Vrijdag de dertiende bleek dit keer niet zo ongelukkig voor mij, de hotste nieuwslezer ever wandelde namelijk mijn stamkroeg binnen. ‘Oh, dat is Pepijn Crone,’ fluisterde ik opgewonden tegen mijn collega’s, ‘van het RTL-nieuws.’ Ze hadden geen idee wie hij was. Maar ik wist iemand die uit haar dak zou gaan als ze dit zou weten, Kim. ‘Hallo schatje, leuk dat je er weer eens bent’, is mijn vaste openingszin zodra het mooie gezicht van Pepijn op de beeldbuis verschijnt. Gevolgd door Kim’s vaste onliner: ‘Ja hoor, het is weer glij-tijd’. Ik móest een foto met Pepijn scoren.

©2017 – Wendy Louise

Nadat een van mijn collega’s zei dat ik van die foto mijn nieuwe profielfoto op Facebook moest maken, riep de andere: ‘Lachen! En dan zet je je status op in een relatie.’ Zo geschiedde. Ietwat beneveld door het Casablancaanse bier bakten we hinnikend deze poets. We waren in ons nopjes, wat was dit een goede grap.
Tot ik de volgende ochtend wakker werd … Mijn tijdlijn ontplofte. Likes, reacties, iedereen was zo blij voor me. Ik was ervan overtuigd dat mijn grap gedoemd was te mislukken, iedereen zou Pepijn toch direct herkennen? Niets was minder waar. Kijkt er dan niemand meer naar het nieuws? Algemene ontwikkeling mensen!
Het feit dat Wendy, de Mother of all singles, was gezwicht voor een lover bleek vandaag het allergrootste nieuws.

Maar jullie kennen me toch? Geplaagd door bindingsangst loop ik al decennialang op deze aardkloot in mijn upje te genieten van al het moois dat het mannelijke geslacht heeft te bieden. Doordat ik daarbij nog een scheutje verlatingsangst cadeau kreeg, lukte het die paar keer dat ik ’t het proberen waard vond voor geen meter om een relatie in stand te houden. Bovendien houd ik van het single bestaan. Als ik mijn poes niet wil scheren, doe ik dat lekker niet. Als ik mijn haar laat groeien omdat ik vlechtjes onder mijn oksel wil, kraait daar geen haan naar. Even weglopen omdat je een boertje moet laten? Angstvallig op de wc gaan zitten, om met een papiertje tegen je poepgat een scheetje te laten? Hij zou zomaar eens minder van je kunnen gaan houden. Omdat je ook maar gewoon een mens bent. Geloof mij, als ik na een dag hard werken lekker onderuit op de bank lig, wordt het Filharmonisch orkest jaloers op de geluiden die ik produceer. En niemand die erover zeurt, niemand die daardoor minder van mij zal houden.

Zelfs Tinder stuurde me laatst een dreigmail: ‘Als je nu niet gaat swipen, verbergen we je profiel’. Ik sta er gerust voor open, een vriendje. Maar laten we eerlijk zijn. Als jij dacht bij het zien van mijn statuswijziging ‘kut, ik ben te laat’, zou je daadwerkelijk de uitdaging aangaan?
Een flinke scheut bindingsangst met een toefje verlatingsangst?
De occasionele beschonken weekenden met mijn hilarische vriendinnen?
Ga er maar aan staan.
Als er toch iemand rondloopt die hier zijn vingers aan wil branden, maak je bekend. Voor zo’n held zou ik me iedere dag lekker gladjes scheren en zelfs wel even de fart-walk doen.